Stosowane głównie podczas uprawiania sportów z wysokim ryzykiem ponownego urazu lub w pierwszej fazie powrotu do aktywności fizycznej u pacjentów odczuwających barierę psychiczną przed wykorzystywaniem pełni możliwości swojego kolana. Stabilizator sportowy jest dobrym pomysłem dla osób wracających do aktywności fizycznej po kontuzji. Operacje pęcherzyka żółciowego - cena. Prezentujemy poniżej szczegółowe koszty procedury operacje pęcherzyka żółciowego - ceny na podstawie cenników z 38 klinik oraz 9 lekarzy. Średnia cena za operacje pęcherzyka żółciowego wynosi 6 681 zł, przy czym najniższa cena to 3 600 zł, natomiast najwyższa cena za operacje Artroskopia to zabieg endoskopowy umożliwiający oglądanie wnętrza stawu kolanowego, a także wykonanie naprawy uszkodzonych elementów znajdujących się jego obrębie, na przykład łąkotek lub więzadeł. Artroskopia jest nowoczesną metodą leczenia stawu kolanowego. Umożliwia diagnozowanie jego elementów wewnętrznych, takich jak Uszkodzenie łąkotki: objawy. Praktyka kliniczna wskazuje, że częściej dochodzi do uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej, rzadziej zaś – bocznej. Efektem kontuzji jest zablokowanie lub ograniczenie ruchomości w stawie kolanowym. W czasie aktywności fizycznej z kolana dochodzić mogą różnego typu trzaski i chrobotania. Podróż samolotem po usuwaniu żylaków. Podróż samolotem po operacji żylaków powinna być odroczona do 2 tygodni, jednak nie ma jednoznacznych przeciwwskazań do lotu po zabiegach małoinwazyjnych, takich jak skleroterapia czy usuwanie żylaków laserem. Jeśli planujemy podróż kilka dni po procedurze, skonsultujmy się z lekarzem. Wykonujemy terapię manualną, mobilizacje stawowe, pracę na powięzi i mięśniach. Istotna jest stabilizacja kolana przez odpowiednie ćwiczenia, kinesiotaping czy fizykoterapia m.in. ultradźwięki, jonoforeza, laser, krioterapia - wylicza fizjoterapeutka Emilia Kubicka. Zwyrodnienie kolana. Fizjoterapeuta zaleca. LLFhp2m. Opuchlizna, to bardzo częste następstwo różnego typu urazów. Występuje często jako powikłanie po ukąszeniach owadów, po różnych urazach stawowych, stłuczeniach. Trafia się również ciężarnym, jako dolegliwość w czasie ciąży. Lista problemów związanych z występowaniem opuchlizny jest naprawdę długa. Na całe szczęście są pewne uniwersalne sposoby, które pomagają zwalczyć opuchliznę, praktycznie niezależnie od źródła jej występowania. Jako że i kobiety i mężczyźni czytający mojego bloga miewają czasem problem z opuchlizną, to postanowiłem przygotować ten artykuł, w którym przedstawiam Ci kilka sprawdzonych, skutecznych i domowych sposobów na walkę z opuchlizną. Zachęcam do lektury! Czym jest opuchlizna?Przyczyny pojawienia się opuchliznyOkłady z octu np. na opuchniętą nogęAltacet – pomaga na opuchliznęLodowe kompresy – też pomagająNie gardź kapustą!Co na opuchliznę w ciąży?Nie przechodzi? Idź do lekarza! Czym jest opuchlizna? Może to głupie, ale niekoniecznie każdy musi wiedzieć czym jest opuchlizna i z czego można ona wynikać. Posilając się definicją zamieszczoną na wikipedii mogę Ci powiedzieć, że opuchlizna jest to gromadzenie się płynu w przestrzeni pozakomórkowej i w jamach ciała. W efekcie tego zatrzymania płynu dochodzi do napuchnięcia danej przestrzeni ciała. To naukowe tere fere nie zmienia tego, że opuchlizna może pojawić się nie tylko od nadwyrężenia stawu, nie tylko wtedy, gdy jest się w ciąży, ale też po ugryzieniu komara. I każdy z nasz jakoś z tą opuchlizną próbuje sobie radzić. Zanim jednak się za to weźmie powinno się ustalić przyczynę opuchlizny. Przyczyny pojawienia się opuchlizny Jak już wspomniałem opuchlizna może pojawić się z wielu różnych powodów. Mogą być nimi: zatrzymanie wody w organizmie zwiększenie ciśnienia wewnątrz naczyń długotrwałe pozostawanie w pozycji stojącej, wtedy puchną stopy i łydki ciąża, w ciąży puchną nogi stłuczenie złamanie skręcenie ukoszenie nieprawidłowości w hormonach różne poważne choroby Zanim weźmiesz się za domowe usuwanie opuchlizny ustal więc, że występuje ona u Ciebie z powodu, który da się w domu usunąć. Jeśli jest inaczej, to koniecznie skontaktuj się z lekarzem. Okłady z octu np. na opuchniętą nogę Pierwszy sposób to domowe okłady z octu na opuchliznę np. nogi. Ocet właśnie, jest składnikiem, który mimo swojego niezbyt przyjemnego zapachu, może nam uczynić wiele dobrego. Związki octowe, pomagają na szybkie zredukowanie opuchnięcia, w szczególności przy urazach nóg oraz stłuczeniach. Jeśli chcesz usunąć opuchliznę palca przy pomocy okładu z octu to przygotuj sobie jakąś szmatkę, którą namoczysz w occie, ewentualnie możesz namoczyć watę. Następnie nawilżony octem materiał przyłóż do opuchlizny i zawiń bandażem. Dla wzmocnienia efektu nawilżony materiał możesz jeszcze owinąć folią, aby ocet nie wchłaniał się w bandaż, a w Twoją opuchniętą część ciała. Jeżeli nie chcesz stosować tradycyjnego octu, idealnym środkiem na walkę z opuchlizną, jest Altacet. Altacet – pomaga na opuchliznę Środek ten, występuje na rynku w dwóch wariantach – forma sypka, do rozpuszczenia w wodzie, w której potem namaczamy bandaże lub inne elementy, służące do zrobienia okładu. Poza tym, Altacet występuje również w formie żelu, dzięki czemu można szybko i łatwo zaaplikować go na skórę. Wówczas, nie jest konieczne robienie okładu, a działanie usuwające opuchliznę po urazach jest zauważalne już po godzinie lub dwóch, od momentu zastosowania. W mojej opinii zdecydowanie bardziej skuteczna jest pierwsza – bardziej tradycyjna metoda, jednak z uwagi na wygodę korzystania z maści coraz więcej osób decyduje się na korzystanie z tej drugiej opcji. Lodowe kompresy – też pomagają Warto też zaufać starej prostej metodzie, odnośnie okładów. Nie od dzisiaj wiadomo, że intensywne chłodzenie pozwala na skuteczne zredukowanie opuchlizny. W związku z tym, warto czasem sięgnąć po zwykłe, proste kompresy z lodem. Wystarczy po prostu wziąć trochę kostek lodu, zawinąć je w bandaż czy jakąś czystą szmatkę, a następnie obłożyć opuchniętą nogę lub inne miejsce, na którym pojawiła się opuchlizna. Początkowo, kontakt spuchniętego miejsca z zimnem nie będzie przyjemny, jednak zazwyczaj organizm bardzo szybko adaptuje się i potem nie ma już problemu z odczuwaniem dyskomfortu. Nie gardź kapustą! Może wyda Ci się to śmieszne i nieprawdopodobne, ale na opuchliznę bardzo dobrze działają okłady z kapusty. Jak je przygotować? To proste, bierzesz kapustę i urywasz z niej liście. Dla wzmocnienia efektu możesz je delikatnie rozbić, na przykład pięścią albo tłuczkiem do mięsa, ale pamiętaj – DELITKATNIE. Następnie przygotowane odpowiednio liście kapusty układasz na opuchniętym miejscu i obandażowujesz je. Uwierz, to działa, a potwierdzić może to chociażby Twoja babcia! Ja potwierdzam :D. Co na opuchliznę w ciąży? Niestety walka z opuchlizną w czasie ciąży nie jest tak łatwa jak w przypadku stłuczeń. Tak się pięknie składa, że to zupełnie naturalne, że w czasie ciąży w organizmie zatrzymuje się nadmierna ilość wody. Tak ma być i to zupełnie naturalne, że w ciąży pojawia się opuchlizna, zwłaszcza w nogach. Tutaj niestety nie mogę podać Ci magicznych metod na to, jak się jej pozbyć, ba podać nie może Ci iż żaden inny bloger parentingowy. Mogę Ci jedynie zasugerować, że najlepszym rozwiązaniem jest tutaj profilaktyka, dzięki której zminimalizuje się ryzyko pojawienia się nadmiernej opuchlizny. Aby opuchlizna w ciąży była jak najmniej uciążliwa, to ciężarna powinna unikać: długiego chodzenia i stania, zakładania nogę na nogę, noszenia butów na obcasie, chodzenia w zbyt ciasnych butach, noszenia obcisłych ubrań, gorących kąpieli, Nie przechodzi? Idź do lekarza! Jeżeli opuchlizna mimo stosowania powyższych metod nie ustępuje, należy niezwłocznie udać się do lekarza, który zdecyduje o dalszym postępowaniu. Konieczne może być podanie zastrzyków albo leków w innej formie, a czasem nawet prześwietlenie i bardziej kompleksowy proces diagnostyczny. Pamiętaj, zdrowie masz jedno i musisz o nie należycie dbać! Zignorowana dolegliwość może odezwać się w przyszłości, także zadbaj o to, aby do tego nie dopuścić. A może znasz inne sposoby na walkę z opuchlizną np. po operacji? Może zechcesz podzielić się nimi w komentarzach? O łąkotkach pisałem już wiele. Może dlatego, że je lubię, może dlatego, że są to na prawdę bardzo ważne struktury w kolanie, a może po prostu z powodu ich częstych dzisiejszego wpisu zainspirował mnie wykład Dr Mihai Vioreanu na tegorocznym Joint Preservation Congress, w którym miałem okazję uczestniczyć jako słuchacz i prelegent. Dr Vioreanu poruszał temat uszkodzeń łąkotek i ich dalszego wpływu na szybszy rozwój zmian zwyrodnieniowych w stawie kolanowym. To dla mnie szalenie interesujący temat, również ze względu na mój osobisty są skutki uszkodzenia łąkotki?Łąkotka to struktura ciekawa. To ona jest swoistym amortyzatorem stawu kolanowego, przejmującym część obciążeń działających na powierzchnie stawowe np.: w czynnościach życia codziennego, czy podczas uprawiania sportu. Jej znaczenie przez wiele lat było bagatelizowane. Medycyna uważała, iż nawet usunięcie fragmentu łąkotki uszkodzonego podczas urazu nie ma dużego wpływu na późniejsze zmiany zwyrodnieniowe w stawie mi się, że mogło to być również spowodowane faktem, iż operacje przeprowadzane za pomocą artroskopu, między innymi właśnie usuwanie fragmentu łąkotki, mają względnie krótką historię w Europie. Dopiero teraz jesteśmy w stanie obserwować długoterminowe skutki tych zabiegów i możemy wyciągać z tych obserwacji wnioski. A wnioski są dosyć w przypadku uszkodzenia łąkotki jej naprawę przeprowadza się metodą “przez dziurkę od klucza” za pomocą artroskopu, co skutkuje niewielką inwazyjnością w tkanki naprawa łąkotki po urazie bardzo często jest nieunikniona i jest to fakt niepodważalny. W przypadku kiedy uszkodzeniu uległa znaczna część tej struktury, a umiejscowienie pęknięcia jest niefortunnie interwencja chirurgiczna wydaje się być koniecznością. Objawy blokowania kolana lub bardzo nasilony ból nie pozwalają nawet na względnie normalne funkcjonowanie stawu kolanowego. W takim przypadku istnieją dwie możliwości operacyjne: uszkodzony fragment łąkotki można zszyć lub usunąć całkowicie. Wybór oczywiście należy do osoby operującej, ale warto przypomnieć sobie jakie jest ryzyko każdej z tych możliwości?Usunięcie częściowa łąkotki, bo tak w medycynie określa się usunięcie jej fragmentu, jest pierwszą, gorszą dla pacjenta możliwością rozwiązania problemu. Na pierwszy rzut oka meniscektomia to metoda dużo mniej skomplikowana, po której pacjent szybciej dochodzi do sprawności. Praktycznie zaraz po operacji może on obciążać kolano, odczuwa mało dolegliwości bólowych. W krótszym czasie może także wrócić do pracy i aktywności fizycznej, czyli wydawałoby się, że ma problem z głowy. Ale czy na pewno?Aktualne badania osób, które w przeszłości przeszły zabieg usunięcia fragmentu łąkotki bez jego rekonstrukcji pokazują, iż chrząstka stawowa kolana po operacji dużo szybciej się zużywa. W przyspieszonym tempie dochodzi w niej do powstawania zmian zwyrodnieniowych. Jest to dosyć logiczne, ponieważ poprzez meniscektomię kolano traci swoją naturalną możliwość amortyzacji obciążeń, co wpływa na szybszą degenerację stawu. Daje nam to prosty wniosek: możemy pójść na łatwiznę, ale w przyszłości musimy liczyć się z konsekwencjami takiego wyboru. Droga na skróty zazwyczaj kończy się kiepsko i tak jest również w tym przypadku. Poszukajmy w takim razie lepsze go fragmentu naprawdę to od szycia powinienem rozpocząć moje wywody na temat uszkodzonej łąkotki. Jest to pierwszy i najlepszy wybór w przypadku urazu tej struktury. Proces leczenia po założeniu szwów jest dużo dłuższy i wymaga czasowego odciążenia stawu za pomocą kul, a późniejsza rehabilitacja trwa nawet do kilku miesięcy po operacji. Daje ona jednak szansę na praktycznie pełny powrót do sprawności z zachowaniem naturalnego „amortyzatora”. W takim przypadku kolano ma dużą szansę na uniknięcie szybszych zmian zdawać sobie jednak sprawę, iż szyta łąkotka zawsze jest słabszym ogniwem i istnieje wyższe ryzyko jej ponownego uszkodzenia przy kolejnym urazie. Aby uniknąć takiej sytuacji niezbędna jest jakościowa rehabilitacja pooperacyjna, skupiająca się na stabilizacji, odbudowie siły mięśniowej i kontroli motorycznej jednak zrobić w przypadku, kiedy należysz już do grupy nieszczęśników, którzy przeszli zabieg meniscektomii lub uszkodzili łąkotkę w taki sposób, iż niemożliwe jest jej ponowne zszycie?Implant takim przypadku nowoczesna medycyna również przychodzi nam z pomocą. Od dłuższego czasu w Polsce istnieje możliwość (niestety na razie tylko prywatnie) rekonstrukcji wyciętego fragmentu łąkotki sztucznym moim odczuciu jeśli tylko mamy taką możliwość, powinniśmy ją wykorzystać obowiązkowo. Koszt takiej operacji nie jest najmniejszy, ale czy późniejsza operacja wszczepiania endoprotezy jest lepszym i tańszym rozwiązaniem? Mam co do tego uzasadnione łąkotki jest jedynym słusznym rozwiązaniem w przypadku konieczności wycięcia fragmentu łąkotki. Zapobiega on wczesnemu powstawaniu zmian zwyrodnieniowych swojej prezentacji wspomniany wcześniej Dr Mihai Vioreanu wspomniał również, iż nawet w przypadku urazu więzadła krzyżowego przedniego (głównego więzadła stabilizującego stawu kolanowego) to nie jego zerwanie jest główną przyczyną szybszego powstawania zmian zwyrodnieniowych kolana. Towarzyszące uszkodzenie łąkotki i utrata naturalnej „amortyzacji” stawu jest w przypadku takiego urazu największym nadzieję, że po dzisiejszym wpisie i dla Was dość logiczne wydają się być skutki braku tak ważnej struktury kolana jaką jest łąkotka. Aktualny poziom medycyny pozwala na przedłużenie żywotności Twoich stawów, więc jeśli tylko masz taką okazję to warto z niej 9 votesArticle Rating Error 523 Ray ID: 73120e69aaceb942 • 2022-07-27 02:48:33 UTC AmsterdamCloudflare Working Error What happened? The origin web server is not reachable. What can I do? If you're a visitor of this website: Please try again in a few minutes. If you're the owner of this website: Check your DNS Settings. A 523 error means that Cloudflare could not reach your host web server. The most common cause is that your DNS settings are incorrect. Please contact your hosting provider to confirm your origin IP and then make sure the correct IP is listed for your A record in your Cloudflare DNS Settings page. Additional troubleshooting information here. Thank you for your feedback! Staw kolanowy jest drugim najbardziej narażonym na obciążenia stawem człowieka. Nic dziwnego, że problemy z kolanami dotyczą zarówno osób otyłych, nie uprawiających sportów, jak również tych aktywnych - u wszystkich prędzej czy później może pojawić się ból kolana. Jak leczyć tę dolegliwość? Kiedy konieczna jest operacja, a kiedy wystarczające jest leczenie zachowawcze? Opisujemy najczęściej wykonywane operacje jest staw kolanowy?Staw kolanowy to największy staw ciała człowieka, a przy tym drugi najbardziej obciążany staw, po stawie skokowym. Przeciążenia te są związane przede wszystkim z siłą mięśnia czworogłowego uda, który może wywierać na rzepkę nacisk nawet do 300 kg. W stawie kolanowym występuje ruch zginania i prostowania oraz ruchy rotacyjne, które są możliwe przy zgiętym stawie kolanowym kość udowa łączy się z kością piszczelową. Jego istotnym elementem jest także rzepka, która jest uważana za największą trzeszczkę w ciele człowieka. Do górnego bieguna (podstawa rzepki) przyczepia się ścięgno mięśnia czworogłowego, natomiast w jej dolnym biegunie (szczyt rzepki) swój początek ma więzadło właściwe rzepki, które następnie kończy się dalszym przyczepem na guzowatości kości piszczelowej – całość tworzy aparat wyprostny kolanowy posiada dwie łąkotki, których główną funkcją jest amortyzacja w trakcie ruchu, a także funkcja stabilizująca kolano. Ponadto stabilizacja kolana zapewniona jest przez więzadła poboczne oraz więzadła krzyżowe przednie i tylne. Istotną częścią stawu jest chrząstka stawowa, która dzięki swej zwartej strukturze i gładkiej powierzchni umożliwia płynny ruch w kolana - przyczyny i objawyCzęsto pierwszym sygnałem tego, że w stawie kolanowym nie wszystko funkcjonuje prawidłowo jest ból kolana. Bardzo często jest on skutkiem urazu, jednak może być też objawem choroby przewlekłej. Wśród najczęstszych urazów można wyróżnić:naderwanie lub zerwanie więzadełuszkodzenie łąkotkiuszkodzenie chrząstki stawowejzwichnięcie lub złamanie rzepkizłamanie przezstawowe kości piszczelowej lub udowejDo chorób przewlekłych zaliczamy zwyrodnieniowąchoroby zapalne np. reumatoidalne zapalenie stawów, łuszczycowe zapalenie stawówBólowi kolana charakterystycznemu dla urazu często towarzyszy obrzęk powstający szybko po urazie oraz uczucie wzmożonego ucieplenia w okolicy stawu. W zależności od tego, jakie struktury zostały uszkodzone, mogą pojawić się także objawy takie jak poczucie braku stabilności podczas obciążania kończyny, brak możliwości zgięcia lub pełnego wyprostu czy zgrubienie w miejscu ból kolana najczęściej związany jest ze zmianami zwyrodnieniowymi, które, wbrew pozorom, pojawiają się nie tylko w podeszłym wieku. Mogą być one także wynikiem nadwagi, dźwigania czy biegania w nieodpowiednim obuwiu, które nie amortyzuje wystarczająco wstrząsów. Często u podłoża choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych leżą zaburzenia osi kończyn czyli np. nadmierna szpotawość lub koślawość kończyn. W chorobie zwyrodnieniowej podstawowym objawem jest przewlekły, z czasem narastający ból, uczucie sztywności stawu wraz z postępującym ograniczeniem ruchomości. Pacjent w trakcie ruchu może odczuwać również trzeszczenie w stawie reumatyczna to kolejne schorzenie, którego objawem może być ból kolana. Dodatkowe symptomy to jego obrzęk, zaczerwienienie oraz poranna sztywność stawu. Ból kolana może pojawić się również w przebiegu infekcji bakteryjnej. Wówczas towarzyszą mu: podwyższona temperatura, wzmożone ucieplenie, obrzęk oraz zaczerwienienie wiesz, że: Ból kolana może być jednym z objawów boreliozy, czyli choroby odkleszczowej, która atakuje stawy. W takiej sytuacji, dolegliwość tę poprzedzają zmiany skórne, a dokładnie tak zwany rumień wędrujący. Ból kolana - leczenie Każdy proces leczenia musi poprzedzić dokładna diagnostyka. W przypadku bólu kolana sprowadza się ona do wywiadu lekarskiego oraz badania fizykalnego, w przebiegu którego ortopeda sprawdza ruchomość stawu oraz wykonuje specyficzne dla kolana testy kliniczne. Jeśli specjalista będzie miał wątpliwości co do dolegliwości, z jaką boryka się pacjent, z pewnością skieruje go na badanie RTG lub USG. W niektórych przypadkach zleca się również rezonans o charakterze leczenia podejmuje się w zależności od przyczyny bólu, a także oczekiwań i stanu ogólnego pacjenta. Czasami wystarczy miejscowe zastosowanie preparatów przeciwbólowych i przeciwzapalnych, innym razem konieczne może okazać się wdrożenie doustnych niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Niektórym pacjentom lekarz może zalecić rehabilitację czy też iniekcje kolana - wskazania, rodzaje, przebiegLeczenie operacyjne kolana wdraża się, gdy leczenie zachowawcze nie przynosi zadowalających rezultatów i nie ma szans na mniej inwazyjne pozbycie się dolegliwości. Obecnie, w wielu przypadkach przeprowadza się artroskopię, czyli zabieg z użyciem specjalnego urządzenia do wziernikowania stawu, które jest odmianą endoskopu. Zbudowany ze światłowodu artroskop jest zarówno źródłem światła, jak i przekaźnikiem obrazu, który pozyskiwany jest dzięki umieszczonej w jego wnętrzu kamerze. Za jego sprawą, chirurg może przez cały czas obserwować staw kolanowy od wewnątrz na stawu kolanowegoArtroskop pozwala specjaliście dokładnie obejrzeć staw od środka pod odpowiednim powiększeniem. Poprzez drugi portal chirurg wprowadza narzędzia, dzięki którym może wykonać niezbędne zabiegi naprawcze w obrębie liście wskazań do wykonania artroskopii stawu kolanowego znajdują się łąkotekuszkodzenia więzadeł krzyżowychuszkodzenia chrząstki stawowejPrzed zabiegiem lekarz przeprowadza kwalifikację pacjenta - polega ona na ocenie jego stanu zdrowia i sprawdzeniu, czy umożliwia on przeprowadzenie procedury. Równie ważne jest dokładne wytłumaczenie pacjentowi na czym będzie polegać leczenie i ewentualny zabieg operacyjny. Po zakończonej wizycie pacjent powinien wiedzieć jak przygotować się do zabiegu i jak postępować po jego zakończeniu. Artroskopię stawu kolanowego można przeprowadzić w znieczuleniu podpajęczynówkowym (pacjent jest wówczas przytomny w trakcie zabiegu) lub ogólnym. Rodzaj znieczulenia jest dobierany w zależności od stanu zdrowia pacjenta. Kolejny krok to zrobienie niewielkiego nacięcia, przez które wprowadza się artroskop. Następnie staw jest wypełniany solą fizjologiczną (jedynie na czas trwania zabiegu). Poprzez artroskop można wprowadzić również dodatkowe instrumenty chirurgiczne, które służą do cięcia, usuwania i szycia tkanek. Po zakończeniu procedury nacięcie zamyka się szwem i zabezpiecza opatrunkiem. Powikłania po artroskopii stawu kolanowego występują niezwykle wiedzieć: Już kilka godzin po artroskopii pacjent może wrócić do domu. Ważne jest, aby w okresie pooperacyjnym, bezwzględnie stosował się on do zaleceń lekarza. Endoprotezoplastyka stawu kolanowegoEndoprotezoplastyka to zabieg zalecany przede wszystkim w przypadku zmian zwyrodnieniowych stawu. Gdy dolegliwości bólowe są silne, ograniczenie ruchomości postępuje, a inne metody leczenia zawodzą, wówczas warto przemyśleć wszczepienie endoprotezy. Implant dobiera się indywidualnie, w zależności od charakteru i zaawansowania zmian w stawie. Endoproteza może zastąpić cały staw kolanowy lub być ograniczona do jednego przedziału kolana w zależności od wskazań. Wykonana jest z materiałów bio-obojętnych, które łączy się z kością za pomocą specjalnego cementu. Operację kolana z zastosowaniem endoprotezy wykonuje się w znieczuleniu ogólnym lub podpajęczynówkowym. Po wykonaniu nacięcia, chirurg dokonuje resekcji powierzchni stawowych chorego kolana i zastępuje je endoprotezą. Na zakończenie zakłada szwy. Całość trwa zwykle od 1 do 1,5 względu na to, iż zabieg ten jest znacznie bardziej inwazyjny od artroskopii, pacjent po jego zakończeniu musi pozostać w klinice przez kilka dni. Rehabilitację rozpoczyna się już w pierwszej dobie po zabiegu, ponieważ wczesne uruchomienie pacjenta jest bardzo istotnym elementem leczenia. Co więcej, fizjoterapeuta wyjaśnia, jak prawidłowo poruszać stawem oraz wydaje zalecenia odnośnie dalszej po operacji kolanaIstotne jest, aby po operacji kolana poddać się rehabilitacji. Odpowiednio poprowadzona, pomoże uniknąć powikłań oraz pomoże w osiągnięciu oczekiwanego efektu. Podstawą rehabilitacji jest kinezyterapia oraz terapia manualna. Dodatkowo można stosować fizykoterapię np. wszczepieniu endoprotezy już w ciągu pierwszej doby powinno dojść do pionizacji pacjenta. Początkowo pacjent może poruszać się z asekuracją kul łokciowych co zwiększa jego komfort i bezpieczeństwo w trakcie chodzenia. Całkowity powrót do sprawności może trwać od miesiąca do nawet roku - wszystko zależy od rodzaju i zakresu zabiegu, wieku pacjenta oraz tego, jak podchodzi on do rehabilitacji. Stosowanie się do zaleceń lekarskich pozwala zoptymalizować czas czyli najczęstsze pytania o operacje i leczenie kolana Ból kolana z boku - jak leczyć? Jeśli ból kolana pojawia się w wyniku przeforsowania (np. wyjątkowo intensywnego treningu), należy ograniczyć aktywność fizyczną i przez kilka dni obserwować swój organizm. Jeśli ból będzie utrzymywał się tydzień lub dłużej, wówczas należy wybrać się do lekarza. W czasie oczekiwania na konsultację można stosować żele i maści, które złagodzą nieprzyjemne dolegliwości. Operacja kolana - gdzie najlepiej ją zrobić? Operacji kolana zdecydowanie warto poddać się w placówce wyspecjalizowanej w tego rodzaju zabiegach. Doświadczony chirurg i nowocześnie wyposażona klinika to gwarancja prawidłowo przeprowadzonej operacji. Ile kosztuje operacja kolana? Cena operacji kolana jest uzależniona od charakteru wykonywanej procedury oraz stopnia zaawansowania zmian w stawie. Za artroskopową operację więzadła krzyżowego przedniego zapłacimy od 5000 zł wzwyż, a za endoprotezoplastykę całkowitą stawu kolanowego - od 11 do nawet 20 tys. zł. Czy endoprotezoplastykę stawu kolanowego można wykonać u osoby otyłej? Otyłość sama w sobie nie jest przeciwwskazaniem do wszczepienia protezy, jednak warto pamiętać, że stawy kolanowe osób borykających się z nadwagą i otyłością, ulegają większym przeciążeniom. W takiej sytuacji warto zatem rozważyć konsultację dietetyczną i zmianę stylu życia. Zrzucenie nadprogramowych kilogramów z pewnością przedłuży trwałość wszczepionej protezy. Umów wizytę!Jeśli Ty także planujesz operację kolana, nie wahaj się dłużej - skontaktuj się z nami. Nasz doradca bezpłatnie przedstawi Ci pełną ofertę spośród 78 klinik w Polsce, wraz ze szczegółowymi cenami. Pomoże również w umówieniu wizyty konsultacyjnej u wybranego specjalisty na dogodny do nas: 22 417 40 36 (telefon czynny pon - pt, w godz. 8:00 - 18:00)Źródła: M. Dutton, red. wyd. pol. T. Gaździk, "Ortopedia Duttona. Tom 3", Warszawa, 2014, ISBN: 978-83-200-4767-7 S. T. Canale, J. H. Beaty, red. wyd. pol. D. Kusz, "Campbell Ortopedia operacyjna - tom 3", Warszawa, 2016, ISBN: 978-83-64737-67-1 T. J. Gill, red. wyd. pol. J. Deszczyński, "Techniki artroskopowe leczenia stawu kolanowego", Warszawa, 2012, ISBN: 978-83-929022-5-6 J. Kowalczewski, "Pierwotna endoprotezoplastyka stawu kolanowego", Warszawa, 2013, ISBN: 978-83-929022-7-0 Torbiel, zwana inaczej cystą, to patologiczna przestrzeń wypełniona płynem lub treścią galaretowatą. Może pojawić się w organizmie niemal w każdym miejscu, ale najczęściej spotykane są torbiele jajnika, piersi i nerek. Będąc w stanie spoczynku, torbiel zwykle nie daje objawów, nie zagraża pobliskim tkankom ani ogólnemu zdrowiu. Jednak zmiany te wymagają stałej kontroli, a w razie konieczności podjęcia odpowiedniego leczenia. Co to jest torbiel? Nazwa torbiel pochodzi od greckiego słowa kystis, które oznacza jamę lub pęcherz zamknięty ze wszystkich stron. Torbiel, inaczej cysta, to struktura składająca się z jednej lub większej liczby komór wypełnionych płynem zawierającym komórki stanu zapalnego, erytrocyty oraz komórki nowotworowe. Cysty mogą występować zarówno na zewnątrz organizmu: twarzy, szyi, stopach czy nadgarstkach jak i wewnątrz narządów i gruczołów. Proces tworzenia się cysty jest długi i powolny. Torbiel może pojawić się u osób w każdym wieku i przybierać rozmiary od niewielkich, kilkumilimetrowych tworów, które zazwyczaj nie wywołują objawów, do wielokrotnie większych, stanowiących ryzyko zagrożenia zdrowia. Większość torbieli to zmiany łagodne, nie będące przyczyną chorób nowotworowych. Torbiele dzieli się na dwa rodzaje: torbiele proste, czyli prawdziwe, wytworzone i otoczone nabłonkiem, tzn. tkanką specjalnie produkowaną na potrzeby nowo powstałego tworu. Przyczyną ich powstawania jest niedrożność przewodów wyprowadzających gruczołów danego narządu. torbiele rzekome, zbudowane i otoczone tkanką inną niż nabłonkowa. Do ich powstania mogą przyczyniać się zaburzenia w krążeniu krwi (wylewy krwawe lub niedokrwienne) martwica i stany zapalne. Przyczyny powstawania torbieli Przyczyny powstawania torbieli uzależnione są od miejsca ich lokalizacji. Torbiele wrodzone mogą pojawiać się w wyniku predyspozycji genetycznych, uwarunkowań anatomicznych i fizjologicznych oraz patologii rozwojowych. Na rozwój torbieli nabytych mają wpływ czynniki zapalne i mechaniczne takie jak urazy i przeciążenia, najczęściej w okolicy stawów i kości. Przyczyną powstawania cyst są również infekcje patogenami. Gdzie występują torbiele? Torbiele mogą występować praktycznie w każdym miejscu organizmu. Najczęściej umiejscowione są w obrębie narządów miąższowych (wątrobie, trzustce, nerkach), ale też na tarczycy, jajnikach, szyszynce, piersiach i w mózgu (torbiel pajęczynówkowa). Do cyst zlokalizowanych w obrębie narządów rodnych kobiety należą torbiel Nabotha i torbiel gruczołu Bartholina. U mężczyzn pojawiają się torbiele nasieniowe najądrza oraz jąder. Wyróżnia się też torbiele twarzy, głowy i szyi (torbiel korzeniowa), torbiele szczęki i jamy ustnej (torbiel zastoinowa błony śluzowej), torbiele pleców (torbiel włosowa) oraz torbiele ścięgien i torebek stawowych (torbiel galaretowata, torbiel Bakera). Cysty mogą występować pojedynczo lub w większej liczbie, jest to tzw. torbielowatość lub wielotorbielowatość. Torbiel – objawy Objawy torbieli zależą przede wszystkim od miejsca lokalizacji cysty i wielkości zmiany. Rozwijająca się torbiel nie daje objawów, dopóki nie ingeruje w strukturę i pracę narządu, stanowiącego dla niej swoistą bazę. Torbiel jajnika czy nerki, jeśli są zmianami łagodnymi, zwykle przebiegają bezobjawowo. Jeśli dojdzie do wzrostu torbieli, wśród najczęstszych objawów obserwuje się: Dolegliwości bólowe. Jeśli torbiel rozwija się wewnątrz jamy brzusznej lub czaszki, gdzie przestrzeń jej rozwoju jest znacznie ograniczona, pojawia się ból w okolicy narządu w wyniku ucisku torbieli na jego tkanki. Przykładowo w przypadku torbieli jajnika silny ból odczuwany jest w dolnej części brzucha lub miednicy, może nasilać się podczas poruszania się. Natomiast torbiele nerek mogą powodować ból pleców. Obrzęk. Torbiel Bakera powoduje opuchnięcie i napięcie stawu kolanowego, a jeśli jest wystarczająco dużych rozmiarów, może prowadzić do obrzęku nogi i stopy. Torbiele gruczołu Bartholina mogą powodować nawracający, delikatny obrzęk po obu stronach wejścia do pochwy. Gorączka i dreszcze. Symptomy te wskazują na toczący się w torbieli proces zapalny, lub perforację cysty. Objawy skórne. Torbiele zlokalizowane na powierzchni skóry zazwyczaj wolno rosną i są bezbolesne. Jeśli dojdzie do stanu zapalnego lub pęknięcia cysty może wystąpić zaczerwienienie, obrzęk i tkliwość. Torbiel na jajniku Torbiele jajnika to guzki, które zwykle pojawiają się w okresie przedmenopauzalnym jako skutek zaburzeń hormonalnych. W prawidłowym cyklu menstruacyjnym kobiety jajeczko dojrzewa w pęcherzyku Graafa, a po jego pęknięciu dostaje się do jajowodu. Zaburzenie procesu pęknięcia pęcherzyka powoduje jego wzrost i wypełnienie płynem surowiczym, w wyniku czego tworzy się torbiel. Torbiele jajnika dzieli się na: Czynnościowe: powstają w trakcie cyklu miesiączkowego i zwykle znikają samoistnie. Jeśli torbiel nie zaniknie w danym cyklu i rośnie dalej, uniemożliwia dojrzewanie komórek jajowych, co może być przyczyną niepłodności. Endometrialne, zwane „torbielami czekoladowymi”, zawierają krew miesiączkową. Tworzą się w przebiegu endometriozy – choroby w której błona śluzowa macicy wszczepia się do innych narzadów. Pęknięcie torbieli jajnika może doprowadzić do obfitego krwawienia. Potworniaki (torbiele skórzaste): występują zarówno na jajnikach jak i jądrach. Są nowotworem niezłośliwym, charakteryzującym się występowaniem we wnętrzu tworów skóry, np. włosów, gruczołów łojowych czy paznokci. Torbielakogruczolaki: stanową około 20 proc. wszystkich przypadków torbieli, są wypełnione przejrzystym, słomkowym płynem. Torbiel jajnika może mieć charakter łagodny (torbiel krwotoczna) lub złośliwy (rak jajnika). Małe torbiele zwykle nie dają objawów, natomiast te o dużych rozmiarach (np. 5-centymetrowa torbiel jajnika ) mogą powodować: Ból oraz uczucie rozpierania w okolicy podbrzusza, Zaburzenia cyklu miesiączkowego, problemy z zajściem w ciążę, Wzdęcie i powiększenie obwodu brzucha, Częste parcie na mocz, Nieswoiste objawy ze strony przewodu pokarmowego, Krwawienie z dróg rodnych poza miesiączką. Obserwacja za pomocą regularnego badania USG to główne postępowanie w przypadku prostych cyst jajnika. Leczenie podejmuje się, kiedy torbiele utrzymują się przez dłuższy czas oraz gdy się powiększają, ponieważ może to doprowadzić do powikłań, takich jak skręt jajnika lub pęknięcie cysty. Zwykle cysty jajnika usuwa się laparoskopowo. Torbiele występujące u kobiet Oprócz torbieli jajnika, u kobiet występują również torbiele piersi, torbiele Nabotha oraz torbiele gruczołu Bartholina. Torbiele w piersiach to twarde, okrągłe lub owalne guzki. Pojawiają się najczęściej między 35 a 50 rokiem życia. O ich występowaniu może świadczyć obecność wydzieliny z brodawki sutkowej, bolesność piersi i powiększenie gruczołów piersiowych tuż przed okresem. Torbiel w piersi to zmiana łagodna, niebędąca czynnikiem ryzyka zmian nowotworowych. Czasami konieczne jest wykonanie biopsji cienkoigłowej w celu dalszej diagnostyki oraz odciągnięcia zalegającego w cyście płynu. Torbiel Nabotha to cysta błony śluzowej macicy, która tworzy się w wyniku zamknięcia ujścia gruczołów produkujących śluz. Zlokalizowana jest w okolicy szyjki macicy. Zwykle nie jest groźna dla zdrowia, nie daje objawów i nie wymaga leczenia. Torbiel gruczołu Bartholina powstaje w obrębie narządów płciowych. Gruczoł Bartholina znajduje się na wargach sromowych większych i odpowiada za wytwarzanie śluzowej wydzieliny, która drogą przewodów wyprowadzających dostaje się do przedsionka pochwy i nawilża go. Zatkanie przewodu prowadzi do powstania torbieli gruczołu, ta z kolei, w wyniku nadkażenia bakteryjnego przemienia się w ropień. Cyście gruczołu Bartholina towarzyszy podwyższona temperatura ciała, bóle stawowo – mięśniowe oraz ból uniemożliwiający chodzenie i siedzenie. Torbiel leczy się chirurgicznie nacinając ścianę ropnia i odsysając jego zawartość. Operacja nie chroni jednak przed nawrotem choroby. Torbiele nerek, mózgu i szyszynki Torbiel nerek zwykle wykrywana jest przypadkiem podczas badania radiologicznego wykonywanego z innego powodu. Cysta może występować zarówno w korze nerek (torbiel korowa nerki) jak i w rdzeniu. Jest to częsta, niegroźna zmiana, objawiającą się bólem pleców w okolicy lędźwiowej i występowaniem krwiomoczu. Jeśli cysta ma duże rozmiary, może wywołać ból brzucha. Przyczyną torbieli jest zazwyczaj śródmiąższowe zapalenie nerek. Wielotorbielowatość nerek jest dziedzicznym zaburzeniem, które może prowadzić do niewydolności nerek. Torbiel pajęczynówki zlokalizowana jest w mózgu i zwykle jest zmianą łagodną. Często nie daje żadnych objawów, choć może powodować bóle głowy i/lub napady padaczkowe i wtedy jest usuwana chirurgicznie. Torbiele szyszynki to zazwyczaj łagodne, bezobjawowe zmiany, wykrywane przypadkowo podczas badania rezonansem magnetycznym. Wyróżnia się torbiel szyszynki pajęczynówkową, naskórkową i skórzastą. Cysta szyszynki może objawiać się zaburzeniami krążenia płynu mózgowo-rdzeniowego. Torbiele głowy, szyi, twarzy i ciała Wśród torbieli szyi wyróżnia się torbiele boczne i środkowe, które powstają jako wady wrodzone. Torbiele boczne pojawiają się najczęściej u starszych dzieci, nastolatków i młodych dorosłych, natomiast torbiele środkowe przede wszystkim u dzieci kilkuletnich. Wśród czynników ryzyka cyst szyi wymienia się infekcje górnych dróg oddechowych, infekcje zębopochodne, ciążę i poród. Torbiel na szyi pojawia się jako niebolesne zgrubienie w postaci guza. Ucisk nerwu błędnego może prowadzić do wystąpienia bólów głowy i ucha, wymiotów, kołatania serca czy uczucia niepokoju. Torbiel w jamie ustnej może być przyczyną problemów z połykaniem, mówieniem i uczuciem duszności. Torbiel korzeniowa występuje w tkance kostnej żuchwy lub szczęki i najczęściej jest skutkiem przewlekłego zapalenia tkanek okołowierzchołkowych zęba. Początkowo rozwija się, nie dając objawów, a jej wykrycie najczęściej następuje podczas badania RTG wykonywanego z innego powodu. Zaawansowana torbiel korzeniowa może powodować uwypuklenie umiejscowione na szczęce lub żuchwie, powodujące zaburzenia czucia w okolicach warg. Niewielkie torbiele korzeniowe leczy się zachowawczo, a większe chirurgicznie. Torbiel zastoinowa błony śluzowej rozwija się najczęściej w błonie śluzowej warg, jamy ustnej i zatok obocznych nosa, a jej przyczyną jest zatkanie przewodów gruczołów wydzielniczych wskutek miejscowego urazu lub przewlekłego stanu zapalnego. Leczenie polega na chirurgicznym wyłuszczeniu wraz z usunięciem marginesu zdrowej tkanki. Trądzik jest kolejną przyczyną powstawania zmian w postaci torbieli. Cysty na twarzy pojawiają się nie tylko u młodych dorosłych oraz młodzieży, ale także u niemowląt. Jest to zapalna forma trądziku, pozostawiająca po sobie trwałe blizny. Cysty powstają w wyniku zaburzeń przywłosowych gruczołów łojowych, nadmiernego wytwarzania łoju, nieprawidłowego złuszczania komórek ujść mieszków włosowych oraz przerostu bakterii. Torbiel włosowa, nazywana również zatoką włosową lub torbielą pilonidalną, powstaje na skutek wywołanego bakteriami beztlenowymi zapalenia mieszka włosowego. Charakteryzuje się zapaleniem tkanki podskórnej szpary międzypośladkowej. Objawia się bólem w okolicy kości ogonowej, sączącym się płynem z jednego bądź kilku otworów, obrzękiem i zaczerwienieniem skóry wokół torbieli. W fazie ostrej może powstać ropień. Leczenie polega na nacięciu skóry, oczyszczeniu jej z wydzieliny, odkażeniu i usunięciu wrośniętego włosa. Torbiel włosowa ma tendencję do nawrotów, którym można zapobiegać poprzez zabieg polegający na usunięciu zmiany wraz z szerszym marginesem zdrowej tkanki. Torbiele stawu kolanowego Torbiel galaretowata, inaczej ganglion, występuje w okolicach torebek stawowych i ścięgien, często na nadgarstku, rzadziej na stopie lub w okolicy kolana. Jest najczęściej występującym rodzajem łagodnego nowotworu. Jeśli zawiera twardą tkankę, może przekształcić się w nowotwór złośliwy. Leczenie polega na ucisku zmiany, odessaniu jej zawartości lub operacyjnym usunięciu. Torbiel Bakera, inaczej torbiel podkolanowa, to cysta powstała w wyniku gromadzenia się płynu w dole podkolanowym, z powodu obrzęku lub uszkodzenia torebki stawu kolanowego. Objawia się wyczuwalną wypukłością pod skórą, bólem stawu kolanowego nasilającym się podczas chodzenia, ograniczeniem ruchomości w stawie kolanowym, obrzękiem stawu i uciskiem z tyłu kolana. Torbiel podkolanowa ogranicza lub uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie stawu, wywołuje zaczerwienienie i ocieplenie skóry w miejscu cysty oraz drętwienie łydki. Cysta może pojawić się zarówno w zdrowym kolanie, jak i w przebiegu zapalenia stawów w chorobie zwyrodnieniowej stawów i reumatoidalnym zapaleniu stawów. Diagnostyka torbieli Zmiany przypominające torbiele, które zaobserwujemy na powierzchni skóry powinny być zbadane przez lekarza pierwszego kontaktu, w celu postawienia diagnozy bądź skierowania do innego specjalisty (np. dermatologa, laryngologa, ginekologa i innych). Torbiele wewnętrzne w stanie uśpionym zazwyczaj nie dają żadnych objawów, a ich wykrycie bywa przypadkowe. Podstawową metodą diagnostyczną torbieli jest badanie USG. Badanie ultrasonograficzne pozwala na wykrycie zmian już od średnicy 5 mm. Po wykryciu zmiany dokonuje się klasyfikacji nieprawidłowości na wymagające i niewymagające leczenia chirurgicznego. Innymi wykorzystywanymi metodami diagnostycznymi są: RTG, tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny. Leczenie torbieli Torbiele łagodne o bezobjawowym przebiegu nie wymagają leczenia, a jedynie stałej obserwacji. Torbiele o dużej powierzchni z reguły są objawowe i konieczna jest interwencja lekarska. Leczenie cyst polega na odbarczeniu zmiany – usunięciu płynu, chociaż czasem konieczny jest zabieg chirurgiczny. Większość zmian ustępuje, nie dając powikłań. Po zabiegowym usunięciu torbieli w większości przypadków pobrane tkanki oddaje się do badania histopatologicznego, które ma na celu wykluczenie możliwej choroby nowotworowej. Bibliografia: Kołodziejczak Małgorzata and Ciesielski Przemysław, “Etiopatogeneza i leczenie torbieli włosowej,” Chir. po dyplomie, 2015. J. Janiak-Kiszka and W. Kaźmierczak Katedra Klinika Otolaryngologii Onkologii, “Diagnostyka i leczenie torbieli szyi ,” Otolaryngologia, vol. 11, no. 1, pp. 13–16, 2012. “Cysts (Overview) ,” Harvard Health Publishing, 2018. [Online]. Available: [Accessed: 29-May-2020]. “Ovarian cysts: Overview,” Inst. Qual. Effic. Heal. Care (IQWiG), Mar. 2019. Postępowanie fizjoterapeutyczne w przypadku torbieli (cysty) Bakera, Praktyczna Fizjoterapia & Rehabilitacja, wrzesień 2012.

czy operacja kolana jest niebezpieczna